Ministrant służy Bogu i Kościołowi!

Określenie ministrant pochodzi od łac. „ministrare” – oznaczającego „służyć”. Ministrant to zazwyczaj młoda osoba świecka, która po stosownym przygotowaniu i ustanowieniu może usługiwać celebransowi podczas sprawowania świętych obrzędów, tym samym reprezentując wiernych wokół ołtarza.

 

Zadania ministrantów w czasie liturgii:

Do głównych zadań ministrantów wobec celebransa (mają one charakter pomocniczy) należą:
• pomoc w ubraniu celebransa w szaty liturgiczne
• nierzadko przygotowanie ksiąg i liturgii pod względem technicznym (obie powyższe funkcje spełnia zazwyczaj kościelny-zakrystian)
• przynoszenie świec, wina, chleba, naczyń liturgicznych do ołtarza
• dodatkowe funkcje losowe (np. przyniesienie hostii, gdy brakuje jej w patenie)
Do zadań ministrantów wobec ludu wiernych należą:
• bycie przykładem w postawach, gestach, słowach,
• dawanie znaku dzwonkiem, celem przypomnienia zmiany postawy,

 

Funkcje ministrantów:

Wypada, by każdy ministrant w prezbiterium posiadał jakąś funkcję liturgiczną (uchroni to też przed „nudzeniem się” ministrantów). Niewłaściwe jest, gdy jedna osoba wykonuje 2-3 funkcje, podczas gdy kilku ministrantów jest „bezrobotnych”. Stare Wprowadzenie do Mszału Rzymskiego w pkt. 71 mówi: „jeśli jest kilka osób, które mogą spełniać tę samą funkcję, wówczas nic nie stoi na przeszkodzie, by podzieliły one między siebie różne części tej samej funkcji”. Mnogości funkcji domaga się społeczny charakter liturgii (KL 26).

 

Spośród funkcji ministranckich można wyróżnić następujące:

• ministrant ołtarza:
przynoszący dary ofiarne (minister missae),
posługujący do ksiąg (Mszał itp.) (minister libri),
• ministrant kadzidła (turyferariusz),
• ministrant łódki (nawikulariusz),
• ministrant krzyża (krucyferariusz),
• ministrant światła (ceroferariusz),
• lektor,
• kantor
• psałterzysta