Poprzedni proboszczowie
ks. Karol Pfleger
ks. Karol Riedl
ks. Henryk Ballon
ks. Paweł Kuczka administrator (1922-1923), proboszcz (1923-1930)
Urodził się 16 lipca 1877 w Chrzelicach w powiecie prudnickim. W 1900 roku złożył maturę w Prudniku i zapisał się na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego. Oprócz teologii studiował także nauki świeckie, w tym slawistykę, geografię, ekonomię polityczną i sanskryt. W tych dziedzinach słuchał wybitnych, światowej sławy profesorów, takich jak Nehring i Sombart. To wszechstronne zainteresowanie naukowe ks. Kuczka zachował do końca życia. W wiedzy geograficznej był prawdziwym erudytą. Podczas studiów był członkiem Kółka Polskiego w konwikcie biskupim.
21 czerwca 1904 otrzymał święcenia kapłańskie z rąk kard. G. Koppa. Był krótko wikarym w Byczynie, a następnie przez dziesięć miesięcy w Katowicach przy kościele św. Apostołów Piotra i Pawła. Od 12 sierpnia 1905 roku pracował przez trzy lata w parafii Bożego Ciała w Oleśnie. Po czterech latach kapłaństwa, w czerwcu 1909 roku, otrzymał nominację na proboszcza w Wysokiej.
Ks. Kuczka należał przed 1914 rokiem do tych dwunastu proboszczów na Górnym Śląsku, którzy mieli odwagę publicznie wyznać, że uważają się za Polaków. Już w 1912 roku kandydował na posła polskiego do Reichstagu z ramienia Polskiego Komitetu Wyborczego na powiat oleski i kluczborski. Pomimo szerokiej kampanii wyborczej przegrał mandat posła w drugiej turze wyborów. Był współzałożycielem Banku Ludowego w Oleśnie 31 października 1911, będą członkiem Zarządu oraz prezesem do 10 stycznia 1919. Kolejną inicjatywą gospodarcza było założenie w Oleśnie polskiej spółdzielni zaopatrzenia i zbytu „Rolnik”. Propagował muzykę organizując chóry śpiewacze, teatry, spotkania, wieczornice i różne odczyty mające ukazać łączność z Polską. W powiecie oleskim założył ok. dziesięciu stałych bibliotek oraz kilka punktów bibliotecznych, co zostało docenione przez Zarząd Główny TCL. Był przewodniczącym Wydziału Powiatowego Towarzystwa Oświaty im. św. Jacka na Górnym Śląsku, mając pod swoim zarządem trzynaście kółek z 585 członkami.
Po I wojnie światowej domagał się otwarcie przyłączenia Górnego Śląska do Polski. Był delegatem na Polski Sejm Dzielnicowy w dniach 3-5 grudnia 1918 w Poznaniu. 18 stycznia 1919 został aresztowany za niedopuszczenie żołnierzy Grenzschutzu do udziału w zwołanym przez siebie wiecu w Ligocie Sternalickiej. Z wrocławskiego więzienia został wypuszczony po dziewięciu tygodniach 24 kwietnia 1919. Po nieudanym tzw. powstaniu oleskim z wiosny 1919 roku schronił się na terenie niepodległej Polski. Powrócił w lutym 1920 roku organizując w powiecie oleskim i kluczborskim wiece plebiscytowe, na których sam przemawiał lub zaproszeni przez niego polscy agitatorzy.
Jedną z form ukazania ludności polskiej kultury polskiej były organizowane przez niego pielgrzymki i wycieczki do Częstochowy, Krakowa, Wieliczki czy Warszawy. W trakcie III powstania śląskiego, 1 czerwca 1921, ratował się ucieczką z Wysokiej z obawy przed bojówkami niemieckimi. Przez Lubliniec udał się następnie do Piekar Śląskich. Odtąd związał się już z tą częścią Górnego Śląska, która powróciła do Polski w 1922 roku. W tym też roku został proboszczem w Lyskach w powiecie rybnickim.
Już 3 maja 1923 został odznaczony Orderem Polonia Restituta za swoją działalność na rzecz Polski. Zaangażował się w prace tamtejszego TCL, Towarzystwa Polek oraz Związku Obrony Kresów Zachodnich i Związku Powstańców Śląskich. Pełnił obowiązki kuratora „Fundacji Połednika” w ramach której zarządzał kompleksem pól, lasów i stawów oraz pensjonatem dla dziewcząt, dla których prowadził też działalność dydaktyczną. Był wizytatorem nauki religii dla szkół powszechnych w parafiach Gaszowice, Pstrążna i Raszczyce. 23 czerwca 1930 został ustanowiony proboszczem parafii w Kamieniu w powiecie świętochłowickim. Tutaj także był wizytatorem nauki religii dla szkół powszechnych. 23 stycznia 1926, jako drugi proboszcz w diecezji katowickiej, erygował Parafialną Akcję Katolicką.
W czasie II wojny światowej gestapo kilkakrotnie rewidowało plebanię w Kamieniu. W efekcie otrzymał nakaz opuszczenia parafii. Osiadł w Mysłowicach. Po wojnie powrócił do swojej parafii, gdzie po ciężkiej chorobie zmarł 16 sierpnia 1946.
ks. Paweł Hojka administrator (1930-1931)
Urodził się 16 grudnia 1897 w Piekarach. Był synem Bartłomieja i Agnieszki z d. Gwóźdź. Po ukończeniu szkoły ludowej uczył się w gimnazjum w Królewskiej Hucie, gdzie w 1923 roku zdał egzamin dojrzałości. W tym samym roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Święcenia kapłańskie przyjął 24 czerwca 1928 w katedrze św. Ap. Piotra i Pawła w Katowicach z rąk bpa A. Lisieckiego.
Jego pierwszą placówką wikariuszowską była parafia św. Wawrzyńca w Knurowie. Od czerwca 1930 roku przez kilka miesięcy administrował parafią św. Małgorzaty w Lyskach. Następnie jako wikariusz pracował w parafiach: św. Antoniego w Dąbrówce Małej oraz MB Bolesnej i św. Antoniego w Rybniku. W Rybniku ks. Hojka pełnił ponadto funkcję duszpasterza Katolickiego Stowarzyszenia Głuchoniemych.
W marcu 1935 roku został mianowany prefektem i wychowawcą przy Śląskim Zakładzie dla Głuchoniemych w Lublińcu, a z dniem 30 czerwca 1936 został zwolniony ze służby wojewódzkiej. W 1935 roku zdał egzamin proboszczowski. Wobec komisji egzaminacyjnej przedstawił pracę pt.: „Apostolstwo świeckich w nauce i dziejach Kościoła Katolickiego”. W sierpniu 1936 roku bp S. Adamski mianował go administratorem w parafii NSPJ w Bronowie. W grudniu 1940 roku został skierowany w charakterze substytuta do parafii św. Klemensa w Miedźnej. Duszpasterzował tam przez 3 lata. Następnie do zakończenia okupacji hitlerowskiej pomagał w parafiach: św. Ap. Piotra i Pawła w Świętochłowicach, św. Jadwigi w Chorzowie, NSPJ w Niedobczycach, Nawiedzenia NMP w Brzezince i św. Antoniego w Dąbrówce Małej.
27 kwietnia 1945 otrzymał nominację na administratora w parafii św. Mikołaja w Pstrążnej. Po dwunastu latach bp S. Adamski zatwierdził go tam oficjalnie na stanowisku proboszcza. Ks. Hojka był ponadto wicedziekanem dekanatu pszowskiego. Po reaktywowaniu w 1955 roku dekanatu pogrzebieńskiego stanął na jego czele jako dziekan. Zmarł nagle 10 listopada 1959 w Pstrążnej i tam został pochowany
ks. Ignacy Pawelke (1931-1940)
Urodził się 29 lipca 1875 w rodzinie rolników Jana i Albiny z d. Bieda w Trębaczowie. W 1888 roku rozpoczął naukę w szkole ludowej. Następnie został przyjęty do progimnazjum w Kępnie, a od 1892 roku uczył się w gimnazjum św. Macieja w Wrocławiu. W 1898 roku zdał egzamin dojrzałości. Po maturze został przyjęty na Wydział Teologiczny Uniwersytetu Wrocławskiego. Uczęszczał również na wykłady z literatury słowiańskiej. Był członkiem „Kółka Polskiego”.
22 czerwca 1902 otrzymał święcenia kapłańskie. W czasie wakacji pomagał w pracy duszpasterskiej w Trębaczowie. Jako wikariusz pracował w parafii Wirek (od 1 września 1902 – 23 stycznia 1907). Ze względu na pogarszający się stan zdrowia, 24 stycznia 1907 został mianowany administratorem w Krzyżowicach, a następnie w Prószkowie. 11 listopada 1907 został zatwierdzony na stanowisku kuratusa w Neu-Stadt w Brandenburgii. 12 marca 1910 otrzymał nominację na proboszcza w Karłowicach, w powiecie brzeskim, skąd na jego prośbę przeniesiono go w 1918 roku do Kopienic w powiecie gliwickim. Po utworzeniu Administracji Apostolskiej, w maju 1923 roku został proboszczem w Reptach Starych, a 19 stycznia 1931 otrzymał nominację na proboszcza w Lyskach. 13 maja 1938 został wybrany na wicedziekana dekanatu pszowskiego.
Ze względu na pogarszający się stan zdrowia, 1 października 1940 przeszedł na emeryturę i zamieszkał w Pilszczu. Zmarł 14 lutego 1943. Został pochowany na cmentarzu w Pilszczu.
ks. Karol Burger substytut excurrendo (1940)
ks. Adolf Gniłka administrator (1940-1945)
Urodził się 17 czerwca 1886 w Żmudzonej, przynależnej do parafii w Koźlu. Jego ojciec Jan był dzierżawcą gospody. Do szkoły ludowej uczęszczał w Dziedzicach (powiat prudnicki), w Jasiony (powiat strzelecki) i w Głogówku. Naukę gimnazjalną rozpoczął w Głogówku, ukończył ją w Strzelcach Opolskich maturą 14 września 1910. Po studiach teologicznych na Uniwersytecie Wrocławskim ze szczególnym zainteresowaniem dla muzyki kościelnej oraz po otrzymaniu 18 czerwca 1914 święceń kapłańskich objął zastępstwo w pracy duszpasterskiej na okres czterech miesięcy w Ziemięcicach (powiat gliwicki) i w Bobrku k. Bytomia.
W charakterze wikarego przenoszono go prawie corocznie na inną placówkę. Był więc kolejno wikarym w: Skrzyszowie (od 1 listopada 1914), Sławkowie w powiecie raciborskim (od 10 września 1915), Załężu (od 1 sierpnia 1916), w Berlinie przy kościele Bożego Ciała (20 sierpień 1918) oraz Królewskiej Hucie przy kościele św. Jadwigi (od 25 września 1919).
W okresie przedplebiscytowym ubiegał się o bezterminowy urlop, aby móc współpracować z Komisariatem Plebiscytowym. Ze względu na brak utrakwistycznych kapłanów w duszpasterstwie odmówiono jego prośbie. Za to przyjął na mieszkanie ks. profesora Marcina Kalattę ze Lwowa, jednego z działaczy polskich na Górnym Śląsku przed plebiscytem.
Z dniem 1 września 1922 został ks. Gniłka katechetą przy gimnazjum matematyczno-przyrodniczym w Królewskiej Hucie. W czasie II wojny światowej Niemcy usunęli go ze szkoły i pomagał w pracy duszpasterskiej w parafii św. Antoniego w Chorzowie. Od 1 października 1940 zarządzał parafią św. Małgorzaty w Lyskach.
Po oswobodzeniu Śląska był od maja 1945 roku katechetą przy państwowym gimnazjum w Rybniku. Po przejściu na emeryturę udał się do Administracji Śląska Opolskiego i był duszpasterzem najpierw w Biskupicach, a następnie w Kościeliskach (dekanat gorzowski). Zmarł 3 stycznia 1955 w Kościeliskach i tam został pochowany.
ks. Jan Teichman administrator (1945-1949)
Urodził się 7 lipca 1900. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1925 roku z rąk abpa B. Twardowskiego we Lwowie. Od 1936 roku był proboszczem parafii w Magierowie (dekanat Żółkiew). W latach 1939–1941, z upoważnienia biskupa przemyskiego obrządku łacińskiego, był administratorem majątku w Brzozowie, należącego do dóbr stołowych biskupstwa. Kiedy władze niemieckie w 1940 roku skonfiskowały majątek w Brzozowie, w 1941 roku wyjechał z lwowskiej archidiecezji na Śląsk. Tu został przyjęty do duszpasterstwa i był administratorem parafii w Czuchowie (od 1941 roku do 7 maja 1945), a od 8 maja 1945 do 1 października 1949 w Lyskach. Równocześnie podjął 21 października 1949 starania o przejście do Administracji Opolskiej Śląska Opolskiego, gdzie zamierzał objąć parafię w Browiańcu k. Głogówka. Biskup katowicki prośbę przyjął do wiadomości i obiecał pomoc w odejściu z diecezji. Od 13 grudnia 1949 został jednak administratorem parafii św. Cyryla i Metodego w Knurowie (1949–1954).
W czasie swojego duszpasterzowania w Knurowie okazał gościnność wobec współbrata z archidiecezji lwowskiej obrządku łacińskiego ks. Stanisława Kozłowskiego. Ksiądz ten, jako rektor kościoła filialnego w Krzyżowej (powiat Żywiec), został przez Urząd Bezpieczeństwa aresztowany w 1948 roku i skazany na 5 lat więzienia. Po odbyciu kary w 1953 roku wrócił do Krzyżowej; tam już rezydował proboszcz przy erygowanej w 1948 parafii. Ks. Jan Tejchman przyjął ks. Kozłowskiego do pracy w parafii w Knurowie. W 1953 roku otrzymał, przedłużoną w 1954 roku jurysdykcję upoważniającą go do pracy na terenie diecezji katowickiej.
Ks. J. Tejchman, m.in. w związku z przyjęciem do pracy u siebie zwolnionego z więzienia kapłana, spotkał się z szykanami i zastraszaniem ze strony miejscowych władz państwowych i UB. Ówczesny wikariusz kapitulny diecezji, ks. J. Piskorz, nie poparł proboszcza, lecz na życzenie władz politycznych usunął go 15 listopada 1954 z parafii, oficjalnie przenosząc go na emeryturę. Jednocześnie musiał opuścić gościnną parafię ks. S. Kozłowskiego. Wprawdzie przyobiecano proboszczowi pensję 1000 zł, jednak pozostał bez zapewnionych środków do życia. Charakterystyczna była treść pisma przenoszącego go na emeryturę: „W związku z dostateczną liczbą księży w diecezji zwalniam wielebność waszą z pracy na terenie naszej diecezji jako kapłana obcej diecezji”. W jego miejsce został mianowany 29 listopada 1954 proboszczem w Knurowie ks. Ernest Werner, sekretarz wikariusza kapitulnego i ówczesny kanclerz kurii, który – po powrocie biskupów katowickich – został przeniesiony 17 stycznia 1957 na parafię do Maciejkowic.
Ks. J. Tejchman opuścił diecezję i zamieszkał u siostry we Wróblinie na terenie administracji apostolskiej w Opolu. Po powrocie biskupa katowickiego do diecezji, zwrócił się do niego 11 listopada 1956 o zapomogę, której niezwłocznie (6 wrzesień 1957) udzielono i uregulowano zaległe rachunki księdza. Ponadto biskup zaproponował mu (14 październik 1957) pobyt w Panewnikach, bądź u sióstr boromeuszek w Lędzinach. Ksiądz czasowo zamieszkał w Lędzinach, lecz 11 listopada tegoż roku wrócił do Wróblina, gdzie zmarł 19 lutego 1958 i spoczął na miejscowym cmentarzu parafialnym.
ks. Jerzy Stefani administrator (1949-1957), proboszcz (1957-1979)
Urodził się 28 października 1913 w Sośnicach w rodzinie rolnika Jana i Marii z d. Sośnica. W 1933 roku zdał egzamin maturalny w gimnazjum im. Jana Opolskiego w Tarnowskich Górach. Po ukończeniu studiów teologicznych w Wyższym Śląskim Seminarium Duchownym w Krakowie, 26 czerwca 1938 otrzymał święcenia kapłańskie.
Pracę duszpasterską rozpoczął od miesięcznego zastępstwa w Świerklańcu. Kolejną placówką było Nakło Śląskie, na której zastał go wybuch II wojny światowej. W lutym 1940 roku poprosił o przeniesienie z Nakła. Został skierowany wpierw do Rybnika (od 11 marca 1940), następnie do Pawłowa (od 18 czerwca 1940), Nowej Wsi (od 11 lutego 1942), Chorzowa- św. Barbary (od 30 września 1942), Wirku (od 12 października 1942) i Miasteczka Śląskiego (od 14 lipca 1943). W Miasteczku duszpasterzował aż do zakończenia okupacji.
W czerwcu 1945 roku otrzymał polecenie objęcia placówki wikariusza w Józefowcu, a od 4 lutego 1948 w Biertułtowach. W marcu 1948 roku został przeniesiony do Szarleja. od 19 grudnia 1949 objął jako administrator parafię w Lyskach, a od 23 lipca 1957 jako proboszcz. Duszpasterzował tam do 1982 roku, potem zamieszkał w domu rodzinnym w Woźnikach. Zmarł 5 marca 1983. Pochowany 8 marca 1983 na cmentarzu w Woźnikach.
ks. Jan Student (1979-1986)
Urodził się 7 czerwca 1935 w Turzyczce. Był synem Adolfa i Eufrazyny z d. Musioł. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Jedłowniku. Następnie uczył się w Szkole Ogólnokształcącej stopnia licealnego w Wodzisławiu Śląskim. W czerwcu 1953 roku zdał egzamin dojrzałości. W tym samym roku wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie i rozpoczął studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po zlikwidowaniu tego wydziału przez polskie władze komunistyczne, od 1954 roku kontynuował naukę w ramach „studium domesticum” w seminarium.
Święcenia kapłańskie przyjął 22 czerwca 1958 w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach z rąk bpa H. Bednorza. Po święceniach był na zastępstwie wakacyjnym w parafiach: MB Wszechpośredniczki Łask i św. Antoniego w Jedłowniku oraz św. Floriana w Chorzowie. Następnie jako wikariusz duszpasterzował w parafiach: św. Józefa w Katowicach-Załężu, św. Pawła w Nowym Bytomiu, św. Marii Magdaleny w Bielszowicach, św. Klemensa w Ustroniu, św. Marii Magdaleny w Tychach i św. Marii Magdaleny w Cieszynie, gdzie był także opiekunem kościelnego chóru „Lutnia”.
W 1970 roku zgłosił się do egzaminu proboszczowskiego. Napisał pracę nt. „Rok liturgiczny w duszpasterstwie dzieci szkół podstawowych”. W 1972 roku został mianowany rektorem kościołów pod wezwaniem: św. Jana Chrzciciela w Mnisztwie oraz NSPJ w Krasnej oraz otrzymał polecenie zorganizowania w powyższych miejscowościach nowej stacji duszpasterskiej. W sierpniu 1979 roku bp H. Bednorz mianował go wikariuszem-ekonomem, a dwa miesiące później proboszczem w parafii św. Małgorzaty w Lyskach. Zmarł 25 lipca 1986 roku w szpitalu w Rydułtowach. Został pochowany w Lyskach.
ks. Antoni Dreja tymczasowy administrator (1986)
ks. Józef Knyć (1986-1993)
Urodził się 3 marca 1946 w Katowicach jako syn Henryka i Gertrudy z domu Loska. Święcenia kapłańskie przyjął 30 marca 1972 w Katowicach. Jako diakon został skierowany do parafii parafii NSPJ w Piotrowicach (1971-1972). Tam też pozostał po święceniach kapłańskich jako wikariusz (1972-1975). Kolejnymi placówkami wikariuszowskimi były parafie: NMP Królowej Polski w Czechowicach Dziedzicach(1975-1978), św. Cyryla i Metodego w Knurowie (1978-1981), MB Szkaplerznej w Imielinie (1981-1982), św. Stanisława Kostki w Giszowcu (1982-1985) oraz św. Małgorzaty w Lyskach (1985-1986). W ostatniej parafii został proboszczem w 1986 roku. W 1993 roku został przeniesiony na probostwo w Rudzie Śląskiej do parafii św. Piusa X. Był tutaj proboszczem do 2002 roku. Zarówno w dekanacie pogrzebieńskim i rudzkim pełnił funkcję wicedziekana. Od 2002 roku był proboszczem w Goczałkowicach Zdroju. Obecnie na emeryurze.
ks. Józef Krawczyk (1993-2002)
Urodził się 14 marca 1947 w Tychach. 30 marca 1972 z rąk bpa Herberta Bednorza przyjął święcenia kapłańskie. Jako wikariusz posługę duszpasterską pełnił w parafiach: Chrystusa Króla w Hołdunowie, NSPJ w Bielsku-Białej, Ścięcia św. Jana Chrzciciela oraz św. Józefa w Rudzie Śląskiej.. W latach 1983-1993 pozostawał budowniczym kościoła oraz proboszczem parafii św. Piusa X w Rudzie Śląskiej. W 1993 roku objął probostwo w Lyskach . Pełnił tam również funkcję kapelana Domu Pomocy Społecznej im. św. Józefa. W 2002 roku przeszedł na rentę i zamieszkał w Domu Opieki w Jakubowicach. Zmarł 20 lutego 2012 w Kęzierzynie-Koźlu. 24 lutego tegoż roku spoczął w Rudzie Śląskiej.
żródło: E-ncyklopedia:Prawie wszystko o Archidiecezji Katowickiej,
http://www.encyklo.pl/index.php5?title=Parafia_%C5%9Bw._Ma%C5%82gorzaty_Dziewicy_i_M%C4%99czennicy_w_Lyskach